“U traženju Boga čovečanstvo je projezdilo brojnim stazama, prošavši put od mistike koja je negirala svet do materijalizma koji je negirao Boga. I tek onda kada je ovaj put bio pređen, nastupila je, biblijskim jezikom rečeno “punoća vremena”. Svet je pristupio Otkrovenju najveće tajne i čoveku je ukazan put ka savršenom životu.”Istorija religije je jedan sveoobuhvatan i po nameri temeljan idejni i hronološki pregled svetskih religija, kako izumrlih tako i postojećih, kao i njihovih glavnih načela i poruka. Knjiga je napisana veoma stručno i elokventno i pravo je zadovoljstvo čitati je i iz nje izvlačiti mudre misli kao i poruke verskih otkrovenja o kojima ona pripoveda.

U istoriji religije od ruskog autora – teologa i protojereja Aleksandra Menja idemo putem razvoja religijskih ideja od začetka religiozne misli praistorije i paganstva, preko najstarijih kanonizovanih verskih ideje starih naroda, Kineza, Hindusa, Parsa, Grka i Rimljana, Hebreja, i dalje do religije Srednjek veka, razvoja crkve i institucije sveštenstva. Autor detaljno izlaže duhovne koncepte najznačajnijih svetskih religija na osnovu velikog broja relevantnih izvora. Autor je na svoju veliku žalost živeo u vreme divljanja anti-teološkog i anti-pravoslavnog komunizma Sovjetske ere, pa je njegovo kapitalno delo prvi put objavljeno 70-ih godina prošlog veka, i to ne u Rusiji, već u Briselu.

Autor je ostao nepokolebljiv u svojim nastojanjima da širim čitalačkim masama približi ideje vere i duhovnosti pa je krajem 80-ih godina održao niz predavanja, pa čak i na mas medijima, kao što su radio i televizija. Njegova istrajnost u idejnom protivljenju komunističkim načelima “pukog beslovesnog” materijalizma na kraju ga je koštala glave. Veliki pisac i duhovnik Aleksandar Menj ubijen je pod nepoznatim okolnostima 1990. godine.Umesto nekog detaljnijeg opisa same knjige koja je zaista divna i zaslužuje da bude u personalnim bibliotekama svakog knjigofila i ljubitelja pisane reči, daću još nekoliko citata:“Istorija ne poznaje nijedan narod koji bi bio potpuno lišen vere.

Čak se ni ateisti ne mogu smatrati instinskim nevernicima. Ideološki mitovi, kojima oni veruju na reč, u suštini su preinačena religija. Kao rezultat nastaju “verovanja” ateizma, koja pokušavaju da unesu smisao u besmislicu, koja su predodređena da čoveka pomire sa onim što on po svojoj prirodi nije u stanju da prihvati.”“Ima nečeg tragičnog i tajanstvenog u težnji ateista da se sakriju od bezdana ravnodušne Vaseljene, od praznog hladnog neba. Ovde nisu u pitanju prosto strah i zabrinutost, već nesvesna težnja ka onome što dogmatika materijalizma negira, zapravo težnja ka Smislu, Cilju, razumnom Načelu sveta.”

“Ako čovek odlazi od Boga, on neizbežno dolazi do idola.”“Loše je kad su pusti hramovi, ali je još gore kada su hramovi puni a srca prazna.”